Afbeelding

Julia: Sprookjes en toastjes brie

Algemeen

Afgelopen donderdag stond onderstaand verhaal in de krant:

De vrouw tegenover Julia keek bloedserieus. ,,Je ontmoet binnenkort wel iemand. Iemand van wie je veel steun en begrip krijgt, iemand die je leven weer zin geeft, maar…" Bijna dramatisch draaide ze de volgende kaart om, waarop een vrouw met twee kinderen te zien was. ,,Voorlopig blijf je samen met je kinderen''. ,,Oh", was het enige wat Julia wist uit te brengen.

De vrouw draaide nog een paar kaarten om en vertelde dat Julia eerst zichzelf moest vinden, maar dat het uiteindelijk allemaal goed kwam. Tientallen gedachten spookten door haar hoofd, maar ze bleef stil zitten en wachtte tot de vrouw klaar was. Daarna pakte ze een tientje en gaf het aan de vrouw.

Zonder om zich heen te kijken, pakte ze haar jas uit de garderobe en verliet het zaaltje. ,,Je weet dat het onzin is", sprak ze zichzelf streng toe. Laatst had Julia nog een artikel gelezen dat helderzienden geen toekomst konden voorspellen omdat de toekomst nu eenmaal niet vast stond. En daarnaast was het ook een ongeschreven regel in dat wereldje dat je alleen mensen mocht helpen, een steuntje in de rug mocht geven. En toch was Julia naar die beurs gegaan omdat je daar nu eenmaal voor slechts tien euro een consult van een half uur kreeg.

Ze liep naar de tramhalte en merkte dat ze stampte. 'Stom gedoe', zei ze bij zichzelf. 'Als ik dus nu iemand ontmoet die ik heel leuk vind, weet ik bij voorbaat al dat het toch niet de ware is. Dus waarom dan nog moeite doen?'

Op weg naar huis dwaalde haar gedachten af. Ze wilde zo graag haar ware liefde vinden. Dat wilde ze het echt het allerliefste van de hele wereld. Ze had alles. Twee lieve schatten van dochters, een fantastische baan waar ze haar creativiteit volledig kwijt kon, behulpzame en zorgzame ouders, een aantal goede vrienden… maar dat ene ding dat miste in haar leven. Al drie jaar.

Sinds haar scheiding had ze gedacht snel een leuke man tegen te komen. Zo eentje waar ze stapelverliefd op zou worden, die meteen klikte met haar dochters en waarmee ze nog lang en gelukkig mee kon leven. Maar dat sprookje bleef maar uit.

Er waren wel mannen. Meer dan genoeg. Maar nooit die ene die haar hart sneller deed kloppen en haar ogen deed stralen. Ze had het wel geprobeerd. Ze had bijna in iedere etalage van de internetdatingsites gestaan met haar foto's. Pepper, Lexa, Relatieplanet, Tinder. Allemaal zonder de gewenste resultaten.

Er zat van alles tussen. Ze kon boeken vol schrijven over al deze mannen. Met sommige van hen had ze een super leuke avond gehad, maar nooit was er die klik. Dat 'wow-gevoel'. En drie dates met dezelfde man deden haar al snel een verstikkend gevoel geven. Mannen waarmee ze het wel had kunnen vinden, haakten af als ze liet doorschemeren dat er geen relatie in zat, maar dat ze open stond voor een vriendschap.

Mannen zaten schijnbaar niet te wachten op vriendschap. Nee, als er niets te halen was, dan taaiden ze af. Ze knikten begrijpend, lieten weten het helemaal te snappen en het absoluut niet erg te vinden, om vervolgens niets meer te laten horen.

Julia geloofde niet in toeval. De juiste dingen komen op het juiste moment op je pad. Als je maar open stond voor de grote en kleine signalen die je kreeg. Als ze keek naar hoe haar leven liep, kwam inderdaad alles op haar pad. Zoals die leuke baan, precies hoe ze het zich had gevisualiseerd. Het huisje waar ze samen met haar dochters woonde. Hoe goed het haar ging eigenlijk. Maar waarom kwam die man dan niet eens opdraven? Miste ze soms signalen?

Die avond zat ze op de bank, haar laptop op schoot. Netflix dan maar weer. Ze had toastjes gehaald en brie. De bitterballen lagen in de oven, de fles wijn stond naast haar op het tafeltje. 'Ohhhh, wat heb ik het naar mijn zin', praatte Julia tegen zichzelf. 'Ik heb toch helemaal geen vent nodig om het gezellig te hebben.'

Ze zocht de serie op waarvan ze al twee seizoenen had gekeken en klikte op play. 'Gezellig' zei ze met een neplach. Ze pakte haar telefoon. 'Geen berichten'. Er was niemand die op dit moment aan haar dacht. Geen vriendin die begreep dat alleen de weekenden doorbrengen saai en vervelend kon zijn.

Toastjes met brie, wijn, Netflix. Waarschijnlijk zouden haar vriendinnen een misdaad plegen om eens zo een avondje alleen op de bank door te brengen. Maar Julia bracht te vaak dit soort avonden alleen door. Langzaam veranderde haar vreemde lach in een huilbui.

Eenzaam. Ze voelde zich zo eenzaam. Ze wilde haar leven delen. Alles wat ze meemaakte had veel minder betekenis als ze het niet kon delen. Haar lach klonk raar als ze de enige was die lachte en haar gehuil was nutteloos als er niemand was om haar te troosten. Trots sloeg nergens op als er niemand was die zei dat ze goed bezig was. En thuiskomen na een leuke avond was koud en kil.

Maar zoals altijd raapte Julia zichzelf weer bij elkaar. Ze moest positief blijven en de moed erin houden. Voor haar dochters moest ze de vrolijke, zorgzame moeder zijn, op haar werk was ze een gezellige, nuttige collega en haar vriendinnen hoefden niet te weten dat ze het alleen zijn vaak veel moeilijker vond dan ze toegaf. Want het laatste wat ze wilde, was dat de mensen om haar heen haar zielig zouden vinden. Ze was niet zielig, ze had alles en waarschijnlijk meer dan de meeste mensen. Het enige wat ze miste was een arm om haar heen. Dus ze moest vooral dankbaar zijn voor wat ze wel had.

Een paar weken voor kerst zat Julia vanuit haar bed nog wat te werken. Het was tien uur 's avonds en dat verslag moest echt de volgende dag af zijn. 'Ping'. Ze pakte afwezig haar telefoon en keek wie haar een berichtje had gestuurd. Het was van Tom. Nieuwsgierig klapte ze het bericht open en staarde ernaar. 'Hi Julia, alles goed met jou? Ik vroeg me af of je zin hebt om eens een avondje te kletsen Ik heb een leuk voorstel?'

Het duurde een paar minuten voordat ze zich herstelde en in staat was om iets terug te typen. De gedachten in haar hoofd buitelden over elkaar heen. Tom kende ze nog vanuit haar getrouwde leven. Hij was getrouwd met een vroegere vriendin. De paar keren dat ze hem ontmoet had, konden ze het goed met elkaar vinden. En bovendien zag hij er ook nog eens aantrekkelijk uit. Het zal wel iets zakelijks zijn, dacht ze bij zichzelf. Ze typte terug: 'Ja, leuk. Wanneer heb je tijd?'

Julia's knieën leken van pudding. Ze was zo zenuwachtig voor haar afspraak met Tom. Waarom wist ze niet zo goed. Ze had uitgerekend dat het minstens vijf jaar geleden was dat ze Tom voor het laatst gezien had. Bovendien had ze niets over hem kunnen vinden op internet en had ze geen flauw idee of hij nog getrouwd was en wat hij precies wilde voorstellen.

Ze liep het café binnen en keek recht in het stralende gezicht van Tom. Geen spat veranderd. Nog steeds dezelfde jongensachtige grijns. ,,Ik hoorde via via dat je alweer een tijdje gescheiden bent", begon Tom. ,,Nog steeds single of alweer aan de man?" ,,Ja hoor, nog steeds zo single als wat", lachte Julia. ,,Perfect", grijnsde Tom.

Julia fronste haar wenkbrauwen. ,,Ik organiseer een feest voor alle mensen die alleen zijn met kerst. En ik moest meteen aan jou denken. Jij bent een kei in organiseren en waarschijnlijk heb je ook een dagje zonder je kinderen? Ik weet nog dat jij dat feest organiseerde voor die club. Dat was echt super goed geregeld."

Hij keek haar vragend aan. Julia bleef zwijgen. Hij vroeg haar te helpen bij de organisatie van een Kerstfeest voor singles. Geen romantisch gedoe dus. Het idee landde langzaam. Het idee stond haar wel aan. Een feest organiseren. Iets om handen hebben, haar eigen sores even vergeten en er voor anderen zijn. Waarom was ze daar zelf niet opgekomen?

Tom begon te vertellen over zijn scheiding, nu een jaar geleden, en besefte hoeveel mensen er eigenlijk in hetzelfde schuitje zaten. ,,We hebben toch geen zin om maar bij al die happy families te zitten?" eindigde hij zijn relaas. Julia knikte bedachtzaam en maakte ondertussen in haar hoofd al een lijstje met wat ze allemaal in zo'n korte tijd kon regelen.

Al snel waren ze in een goed gesprek verwikkeld waarbij Julia ook haar verhaal vertelde. Tom knikte begrijpend. Hij wist exact wat ze bedoelde met haar frustraties en Netflix-avonden.

Toen ze tegen sluitingstijd het café verliet, grijnsde ze van oor tot oor. Dit was waarschijnlijk wat de helderziende had bedoeld. Een man die begreep hoe ze zich voelde, maar die haar ook nuttig liet voelen. Zo kon ze iets betekenen voor andere singles zoals zij en zelf zou ze ook niet eenzaam op de bank hangen met haar Netflix. En wie weet of Tom en zij… ze wilde er niet over nadenken. Ze had genoeg teleurstellingen op mannengebied meegemaakt. Maar een feest organiseren voor mensen die in hetzelfde schuitje zaten, vond ze fantastisch. Geen eenzame kerst voor Julia dit jaar en misschien zelfs met een 'en ze leefde nog lang en gelukkig-einde'. Die helderziende kon best ook wel ongelijk hebben.

Lees hier het vervolg

Advertenties uit de krant