Column Damien: Killerclown

Iedereen is wel ergens bang voor, de één is bang voor spinnen de ander voor kleine ruimtes en de volgende is bang voor clowns, maar voor deze clown is iedereen bang.

Door Damien Menheere

De laatste tijd gaat het in het nieuws veel over de uit Amerika overgenomen 'Killerclown'. Een Killerclown is iemand die verkleed is als clown met een eng gezicht en een pak en een (vaak nep) moordwapen. Bij een moordwapen moet je bijvoorbeeld denken aan messen met nep bloed, een knuppel, een kettingzaag of een pistool. De enge clown wilt je dus aan het schrikken maken en ziet je het liefst huilend wegrennen. In Nederland is het uiteraard verboden om mensen om te leggen. Dat is vaak ook niet wat de Killerclown wil, maar ja, dat is moeilijk te geloven als deze mensen met moordwapens achter je aan komen rennen. Dat vindt ook mijn klasgenoot. De dag dat op het nieuws was dat er voor het eerst dit jaar een Killerclown gezien was, wist ik al hoe laat het was. Op school zal het maar over één onderwerp gaan. En ja hoor, mijn klas raakte niet uitgepraat over het onderwerp. Ze maakten elkaar bang en zochten plaatjes op van de clowns. Maar er was één iemand die liever geen plaatjes zag. Zij was namelijk echt heel erg bang. En uiteraard zijn er altijd een paar die het leuk vinden om er grapjes over te maken en een beetje te plagen. Zo ook een paar  jongens uit mijn klas. Je kent ze wel; die flauwe grapjes om iemand te laten schrikken. Ineens achter een hoek of deur tevoorschijn te springen en net doen of je een Killerclown ben. Gelukkig kon ze er stiekem wel een beetje om lachen. Maar toen er in het nieuws werd verteld dat er een clown zat in Rotterdam ging het wel anders op school. Het meisje die er eerst nog wel om kon lachen, was nu doodsbang en durfde niet eens meer alleen te fietsen. Een jongen zei: ,,Oh, ik ben niet bang. Kom maar met mij mee." Maar toen iemand die jongen liet schrikken, gilde hij nog harder dan haar. Geweldig!

We mogen dan ook niet vergeten dat er  ook clowns zijn waar we niet bang voor hoeven te zijn, zoals  mijn kinderidolen: Bassie en Adriaan. En met hun wil ik mijn column ook eindigen.

Dag vriendjes dag vriendinnetjes dit was het dan alweer, dag vriendjes dag vriendinnetjes tot de volgende keer maar weer!