Column Florian: Fotoperfectionisme

Fotoperfectionisme. Het is (nog)geen Nederlands woord, maar misschien vanaf nu wel…

Afgelopen week kreeg ik de klassenfoto en een 'nonchalante' pasfoto terug. Zodra die witte enveloppen, waar ze in worden uitgedeeld, gezien werden, gebeurde er iets merkwaardigs. Het lijkt wel alsof iedereen zat te wachten op een soort uitslag of iets dergelijks. Ineens gaat iedereen lachen, praten en hangen ze over elkaars schouders om naar elkaar foto's te kijken. Het leuke is dan ook om te zien dat iedereen, maar dan ook iedereen altijd van zichzelf vindt dat hij of zij er raar op staat. Hoe lief ze ook kijken, hoe breed ze ook lachen en hoe goed hun haar ook zit… ze hebben er altijd wel iets op aan te merken.

Naja leuk verhaaltje zult u denken, maar wat moet ik ermee? In ieder geval zou ik me dat goed kunnen voorstellen. Veel mensen maken nu alleen pasfoto's als ze hun paspoort moeten verlengen en klassenfoto's is ook voor veel mensen al verleden tijd.

Maar hoe zit dat met social media? Als we ergens veel foto's met elkaar delen is het daar wel. Vijftien jaar geleden maakte je foto's om echt een bijzonder moment vast te leggen. Waar je toen statig op een foto stond, sta je nu gekke bekken te trekken op de roltrap. Heb je dan niet liever die pasfoto met die íets te scheve glimlach?

Daarbij komt dat je vroeger meestal maar één foto kon maken en moest laten ontwikkelen. Tegenwoordig schieten we er vier tegelijkertijd en dan kijken we welke de beste is.

En dan komt fotoperfectionisme om de hoek kijken. Iedereen zegt altijd dat hij of zij er 'vreselijk' op staat (meestal is het een zij…). En dan slaan we aan het bewerken of maken we weer een nieuwe foto. Want ja deze kan echt niet!

Ik vraag me dan af: is je eigen gezicht echt zo confronterend? En 's morgens in de spiegel dan? Zo erg kan het toch niet zijn…

Mijn voorstel: durf een keer jezelf te zijn op een foto!