Vaderlandsliefde

Je hebt het vast weleens gezien op de televisie. Grote parades met marcherende soldaten en voertuigen uitgerust met rakketten. Burgers staan vrolijk langs de kant van de weg en wapperen met vlaggetjes. Alles wordt live op de staatstelevisie uitzonden en het is een en al feest. Iedereen bulkt van de trots omdat ze in zo'n geweldig land leven en voelen zich echte patriots. In onder andere Rusland en Noord-Korea gebeurt dit regelmatig.

Als Nederlanders kijken we dit altijd met scheve ogen aan: het is puur machtsvertoon en bangmakerij. Een onderdrukkingsmethode om de bevolking in het gareel te houden en andere landen bang te maken. Hier kennen we geen militaire parades en staatstelevisies. We gebruiken allemaal onze eigen hersens en zijn onafhankelijke individuen. Maar is dat eigenlijk wel goed?

In Nederland zijn we heel nuchter; je mag doen en laten wat je wilt en de vrijheid van meningsuiting staat hoog in het vaandel. Het is geweldig dat we in een van de meest tolerante landen op de aarde leven, maar aan die tolerantie zit ook een keerzijde.

Een goed voorbeeld daarvan zagen we tijdens de Turkije-rel in maart dit jaar. Nederlandse mensen gingen massaal de straat op om te protesteren tegen de Nederlandse regering. Dan zal je wel denken: ,,Het waren toch Turken die gingen demonstreren?". Maar officieel hebben al die mensen een Nederlands paspoort, spreken ze Nederlands, wonen ze in Nederland en werken ze in Nederland. Dat ze van Turkse afkomst zijn is weer een ander verhaal.

Ze zijn dus wel degelijk Nederlands. Maar toen een PowNed verslaggever aan een van de demonstranten vroeg of hij zich een Nederlander voelde, kreeg hij een dikke 'nee' als antwoord. Een Nederlander demonstreerde tegen de Nederlandse regering en voelt zich geen Nederlander. Dat zou in Noord-Korea of Rusland ondenkbaar zijn.

Een groot deel van de bevolking kent het eerste couplet van het Wilhelmus niet uit zijn hoofd.

Hoe kan het dan dat het hier wel voorkomt? Een reden daarvoor is die tolerantie en vrijheid in Nederland. Alles mag en alles kan. Maar ook wordt er in Nederland niet genoeg aandacht geschonken aan het Nederlands zijn. We spreken allemaal Nederlands en leven in dit land, maar daar lijkt het eigenlijk wel bij te blijven.

Deze zomervakantie ben ik op vakantie geweest naar mijn familie in India. Op 15 augustus vieren ze daar Independence Day; de dag dat India onafhankelijk werd van Groot-Brittannië. Mijn neefje vroeg die dag of ik met hem mee wilde naar school, omdat ze op die dag altijd een speciale bijeenkomst hebben. Ik was best wel verbaasd over wat ik daar zag. Er was een hele ceremonie waarbij de vlag gehesen werd en waarbij alle leerlingen het volkslied zongen, gevolgd door zang- en dansoptredens en toespraken over India.

In Nederland kennen we dit allemaal niet. Op Bevrijdingsdag en Koningsdag zitten we allemaal lekker thuis op de bank.
Op scholen worden geen vlaggen gehesen en een groot deel van de bevolking kent het eerste couplet van het Wilhelmus niet uit zijn hoofd. Best wel een verschil ten opzichte van India, Noord-Korea en Rusland.
We hoeven natuurlijk niet door te draaien en in Nederland ook militaire parades te houden, maar het zou wel logisch zijn als mensen het volkslied kennen van het land waarin ze leven. Taferelen als de protesten tijdens de Turkije-rel zullen een stuk onwaarschijnlijker worden als er meer samenhorigheid is in Nederland. Daarom wordt het tijd dat we hier ook iets meer aandacht besteden aan vaderlandsliefde.

Mailen naar Melvin kan via redactiebarendrecht@baruitgeverij.nl.