Column Astrid: Een vinkje van 170 euro

Soms vieren frustraties hoogtij. Zoals die eerste zomervakantiedag toen ik gewoon moest werken en de meiden vakantie gingen vieren. Ik werd al wakker met een 'blech' gevoel. En dat werd extra versterkt toen de cola niet koud lag op het werk, het enorm warm was op kantoor en ik een mail kreeg die me 170 euro kostte.

Ja, ik geef toe het is mijn eigen schuld. Ik had een vinkje gezet in een hokje - of juist vergeten een vinkje te zetten, dat laat ik even in het midden - en daarom kreeg ik geen geld terug voor de gekochte interrailkaarten die ik wel al netjes had teruggestuurd. De passen had ik gekocht voor onze vakantie in Kroatië verderop deze zomer, maar bij nader inzien blijkt dat we toch beter met de bus door het land kunnen gaan reizen. Dus stuurde ik een mail om te vragen of ik ze retour kon sturen en waarin ik uitlegde hoe de situatie is. Ik kreeg twee weken later een hele lange mail terug met allemaal gekopieerde stukken van de voorwaarden. Maar ook een adres waar ik de passen naar toe kon sturen. Dat deed ik en vervolgens kreeg ik een mail waarin stond dat ik de passen enkel kon ruilen. Voor wat? Ik ga met de bus en die kaarten verkopen ze niet. Ik had de mail beter moeten lezen werd mij geschreven. Misschien hadden ze mijn mail ook beter moeten lezen. Ik heb nog gebeld, maar ook zonder succes. Nee, ik had een vinkje gezet en daarom kreeg ik geen geld terug. Ik werd heel onaardig. Ik vroeg om menselijkheid en gooide er wat drama in. Dat mijn vakantiegeld nu bij een groot bedrijf lag, terwijl ik samen met mijn dochters op vakantie wilde. Het haalde niks uit. ik begrijp niet dat deze medewerkers niet begripvoller reageren. Het ging maar over dat vinkje. Een vinkje van 170 euro.

Trillend drukte ik haar weg. Boos, heel boos. Ik moest even rustig worden. Het was maar geld. Het was maar 170 euro.

Toen ik later die dag thuis kwam, stond het aanrecht vol troep, de afvalbak open en staken er afvalrensten uit en nergens een dochter te bekennen. De fantastische schoenen die ik had besteld, waren eindelijk geleverd. Te klein uiteraard. Ik reageerde dan ook mijn frustraties af toen de meiden thuiskwamen. Niet eerlijk, dat besefte ik goed. Het was gewoon zo'n dag. ,,Sorry", zei ik dan ook later, ,,ik heb mijn dag niet."
,,Mam, je jurk zit binnenstebuiten", reageerde oudste dochter. ,,Heb je die de hele dag al aan?"

Ik ging na het eten naar bed. Dat mag duidelijk zijn.