Column Astrid: Vroeger was het anders

Algemeen

Vroeger, toen alles nog normaal was, hingen de pubers met hun telefoon op de bank of lagen ze in hun bed op de sporadische momenten dat ze thuis waren. Dan had ik nog wel eens een halve dag een schone keuken en kon ik ook de vloer dweilen zonder dat er meteen over heen gelopen 'moest' worden. Vroeger hadden we een lege eettafel, dan konden we er gewoon aan eten. Ook had ik momentjes dat ik heerlijk podcast kon luisteren en kon Netflixen zonder steeds de pauzeknop in te drukken. En vroeger zat ik op de redactie en zij zaten op school. Tegenwoordig is alles anders.

We eten op de bank omdat er op de tafel een half afgemaakte puzzel van 1000 stukjes ligt en een knutselproject dat bestaat uit 52 kaarten die gespreid over de tafel liggen. Op het balkon stinkt het naar chloor en kan je niet lopen want er staan emmers met kledingstukken die gebleekt worden. Op de kamer van jongste puber ligt zelfgemaakt slijm van lijm en lenzenvloeistof (terwijl ik dacht dat we de slijmfase voorbij waren) en in de keuken worden allerlei recepten uitgeprobeerd. Van smoothies tot koekjes op stokjes en cakejes, van gezichtsmaskers bestaande uit avocado en yoghurt tot complete taarten.
In de gang struikel ik over skates en longboards, waarmee ze gelukkig ook af en toe naar buiten gaan.

Jongste dochter zag op Youtube hoe je zelf een neuspiercing moest zetten. Gelukkig kon ik haar met dit project nog tegen houden. 'Geen gaten erbij tot je 18 jaar bent' is de regel.

En dan hebben ze natuurlijk ook nog online school. De eerste wiskundeles viel een beetje tegen. Het is al een vrij lastig vak en dan ook nog in spiegelbeeld de uitleg voorgeschoteld krijgen, is extra moeilijk. Maar gelukkig leren de docenten ook iedere dag een beetje bij. De lessen zijn maar kort, zodat ze om de haverklap beneden komen in joggingbroek om iets uit de koelkast te snaaien, voordat ze weer verder moeten. Als ik aan de telefoon zit, komt het tegenwoordig ook geregeld voor dat er een puber de woonkamer in dendert met meteen een heel verhaal. Ze zien pas dat ik aan het bellen ben als ik met wilde gebaren voor hun neus ga staan. Het is maar te hopen dat mijn beller niet hoort wat ze er soms uitkramen.

Zolang we gezond blijven, neem ik mijn halfbakken huishouden maar voor lief en slalom ik om de troep heen. Ooit gaan we weer terug naar 'vroeger' en dan zal ik al die creatieve uitspattingen van mijn pubers nog gaan missen. #Staysafe


Advertenties uit de krant