Jamie: weer onder de mensen

Inmiddels is school voor mij alweer een paar weken geleden begonnen. Ik heb maar op een vaste dag in de week contacturen, de rest van de dagen moet ik zelfstandig aan de slag. Die contacturen zijn meestal fysiek, wat toch ook wel weer even wennen is.

De afgelopen maanden heb ik mijn medestudenten en docenten alleen via een computerscherm gezien. Toen waren dat ook nog wel grotere groepen hoor, dit project zijn we maar met tien man. Omdat het niet zoveel mensen zijn kan alles dus weer fysiek plaatsvinden, wel met gepaste afstand. Ik vind het toch wel fijn om iedereen weer echt te zien, ik merk dat iedereen dat vindt en dat ze er iets gezelligs van willen maken met elkaar.

Nu ik weer meer naar buiten ga voor school, doe ik het langzamerhand ook voor wat andere dingen. Ik ben alweer een keertje naar de bios geweest en komend weekend ga ik naar een theatervoorstelling. Vorige week was ik nog winkelen in Rotterdam en ben ik met mijn ouders naar een kleedjesmarkt geweest in Dordtrecht, een rommelmarktje waar iedereen gewoon zijn of haar spullen voor hun eigen deur buiten zette. Omdat de grote rommelmarkten of braderieën niet door mogen gaan, komen dit soort kleine initiatieven wat meer op, wat echt heel leuk is.

Ondanks dat het leuk en fijn is om weer meer onder de mensen te zijn, voelt het ergens toch wel gek. Je merkt dat iedereen bezig is om toch te proberen wat afstand te houden, ook al lukt dat niet altijd even goed. Je merkt ook dat er meer jonge dan oude mensen buiten te vinden zijn. Zeker nu je overal hoort dat de besmettingen zo hoog oplopen, is het soms raar als je ergens met veel mensen loopt: bijna alsof er niks aan de hand is en corona er niet meer is.

Ik vind het spannend hoe de komende weken eruit gaan zien. Om je heen zie je toch dat mensen wat makkelijker worden, maar ik hoop gewoon dat het niet meer zo fout gaat als in maart. We moeten het toch met elkaar doen.