Florian: Wie het kleine niet (appreci)eert…

Er zijn gewoon van die ongeschreven wetten waarvan niemand precies kan aantonen dat ze bestaan, maar iedereen weet dat ze bestaan. Je snapt wel wat ik bedoel. Je stapt ’s morgens de deur uit en je denkt: volgens mij moet ik m’n regenpak meenemen, want het zou wel eens gaan kunnen regenen. Je beslist toch om snel op de fiets te springen, want je bent al aan de late kant. Acuut regent het ’s middags. En heb je de volgende dag wel je regenpak bij je? Dan schijnt de zon vrolijk.

Ook zoiets: het gebeurt wel eens dat ik ’s avonds het huisvuil even weg moet brengen. Normaliter is dat een kleine vijftig meter lopen naar de container. Deze was alleen vol deze keer. Dan sta je voor de keuze: welke van de drie andere containers ga ik proberen? In je achterhoofd weet je: de laatste van de drie is waarschijnlijk degene waar het gaat lukken. En warempel: bij de laatste container kan je je huisvuil kwijt. Ongeschreven regel of niet?

Nog zo’n wet: waar je normaal jezelf omver loopt door de prullenbakken die je tegenkomt, is er geen prullenbak te bekennen als je een keer je kauwgom kwijt wilt. Of als je je normaal altijd verbaasd over hoelang restaurants ‘s avonds open zijn, maar er geen een kan vinden als je ’s avonds een keer echt trek hebt. Typisch toch?

Misschien nog zo’n typische wet: je gaat ‘normale’ dingen ineens waarderen als het er niet (meer) is. Voorbeeld? Je waterfles die je vergeten bent, terwijl je dorst hebt. Pen en papier als je ineens een telefoonnummer moet opschrijven (of is dat te ouderwets?). Een boodschappentas als je toch iets meer boodschappen meeneemt dan gepland. Keukenpapier dat op is als je net met je vieze handen staat… om nog te zwijgen over een leeg wc-rolletje wat je aanstaart ná een toiletbezoek. Het zijn van die dingen die je ineens mist als ze er niet meer zijn. Ze zeggen wel eens: ‘Het zit hem in de kleine dingen’ en af en toe word je door verschillende ongeschreven wetten met die waarheid geconfronteerd.