Florian: klein wereldje

Ken ik jou of ken ik jou niet? Je ziet een vlaag van herkenning over het gezicht gaan. Zie je wel… je bent de ander wel eens eerder tegengekomen. Maar waar? En laat staan dat je zijn of haar naam nog weet. Toch zeg je vrolijk gedag. Of kies je er toch voor om de ander zo voorbij te lopen. En wat doe je dan als de ander jou wel ineens gedag zegt? Kortom, straatdilemma’s.

Ontken nu niet dat je het niet herkent. Soms kom je mensen tegen die je ergens van zou moeten kennen. Eenmaal oog in oog is er nog steeds geen lampje gaan branden. Ga dan het gesprek maar eens aan met diegene. Lekkere binnenkomer: “Hallo, ik ken jou ergens van maar ik weet niet precies van wat.”

Overigens is het niet iets geks. De antropoloog Dunbar heeft ooit onderzoek gedaan naar met hoeveel mensen je een relatie zou kunnen onderhouden. Hij kwam uit op een aantal van 150. Het is dus helemaal niet gek dat je die ene persoon van die verjaardag waar je ooit mee hebt zitten praten niet direct herkent op straat. 

En toch sta je met iedereen op de hele wereld in contact. Milgram deed ooit onderzoek naar de zogenaamde “zes stappen van verwijdering”. Dit houdt in dat het in contact komen met iedere willekeurige andere persoon op de wereld via maximaal vijf tussenpersonen (vanuit jezelf gerekend) zou moeten lopen. In het experiment moesten willekeurige personen van over de hele wereld een brief versturen aan een kantoorpand in Amerika. Veel van de deelnemers wisten uiteindelijk wel iemand die de brief dichterbij zou kunnen brengen, wat ervoor zorgde dat met gemiddeld vijf tussenpersonen de brief aankwam op bestemming.

Leuk verhaal lang: ondanks dat je met 150 mensen een relatie kan onderhouden, zou je iedereen op de wereld gewoon gedag kunnen zeggen. Dat wordt niet meer zomaar iedereen voorbij lopen…

(p.s. toch een leuk idee dat ik deze column schrijf voor allemaal kennissen.)