Jamie: afscheid

In 2017 begon het allemaal voor mij hier bij De Schakel. Vanaf toen heb ik 89 columns geschreven waarvan dit de 90^e is, die tevens ook de laatste gaat worden. Na vier jaar is het nu klaar. In deze allerlaatste wil ik even terugblikken op die tijd.

Op 9 maart 2017 exact verscheen mijn eerste column hier in de krant, toen nog op de jongerenpagina. Deze ging over het nieuwe spel van Zondag met Lubach, de Kamergotchi, waarin je een lijstrekker van een politieke partij als digitaal huisdiertje kon verzorgen. Sowieso schreef ik gedurende de jaren veel over onderwerpen die te maken hadden met televisie. Televisiekijken doe ik nu eenmaal graag, dus dan is het geen verrassing dat het vaak in een column eindigde.

Uiteraard ging het niet alleen maar over dingen op televisie, maar ook wel eens over iets wat ik had meegemaakt. Mijn ouders kregen dat vaak terug te horen als ze soms een bekende tegen kwamen op straat of in de supermarkt waarmee ze aan de praat raakten. Het moment dat zij iets over mij wilden vertellen, wist de andere persoon het al: het had in mijn column gestaan! Af en toe gebeurde het ook andersom: “Ja, ik zag dat Jamie dit of dit had gedaan.” Het is grappig hoe zoiets dan werkt.

Ik begon deze columns vlak voor ik ging studeren in Tilburg en nu ben ik, zoals jullie eerder hebben kunnen lezen, afgestudeerd van diezelfde studie. Wat dat betreft is het cirkeltje rond en sluit ik iets af en ga ik weer naar een nieuwe fase toe.

Voordat ik door mijn woorden, letterlijk en figuurlijk, heen ben wil ik nog mijn collega’s bij de krant bedanken voor de afgelopen jaren. Ik ben als ‘broekie’ van zestien jaar begonnen en ga nu als een volwassene van 21 weg. Natuurlijk wil ik jullie als buurtgenoot, oud basisschoollerares, of oud-wiskundedocent maar vooral als lezer ook bedanken voor het volgen van mijn leven als puber en de reacties die ook ik daar geregeld op kreeg.

En bij deze wil ik iedereen natuurlijk hele fijne jaarwisseling toewensen en alvast een gezond 2022.