Sihem: verstandskies

Afgelopen dinsdag heb ik mijn eerste verstandskies laten verwijderen. Eerst dacht ik dat het nog wel mee viel, tot ik omkeek in de behandelkamer en een megaspuit zag. Dus, voor ieders eigen bestwil: kijk nooit rond in een behandelkamer.

Daar zit ik dan, erna, met een watje in mijn mond, te wachten tot we mijn medicijnen gaan ophalen. En oh ja, ik mag niet praten. Of eten. Of drinken. En even, eten en praten zijn precies mijn lievelingsdingen om te doen… Je zult dan wel begrijpen dat ik ontzettend chagrijnig ben. En de eigenwijze flapdrol die ik ben probeert dus gewoon door de pijn te praten. Ik bedoel, hoe kan ik anders communiceren over wat voor gekke jurk die mevrouw aanheeft. Of wacht eens, wie loopt daar, oma! Dus ja, stil zijn is niet mijn sterkste punt. Maar dat weten de meesten wel.

Blijkt dus, dat je na zo`n behandeling rust moet nemen. En als ik iets niet mag doen heb ik ineens de behoefte om het wel te doen. Bijvoorbeeld: mijn kamer is een bende en ik vond dat prima, totdat ik hoorde dat ik me niet mag inspannen. Dus dan ga ik opruimen.
Ik mag niet skateboarden, maar dat kon ik wel begrijpen (ik ben namelijk ook niet de handigste). Dus nu moet ik rust nemen, en lezen of tv kijken. Wat ik eigenlijk helemaal niet erg vind, aangezien ik nog vier ongelezen boeken in mijn kast heb staan die nu mooi van pas komen.

Twee dagen later mag ik eindelijk naar buiten, en ik doe dit ook met grote vreugde. Hup, de hond mee, oortjes in, en lekker lopen. Ik ben niet al te ver gegaan aangezien ik amper kan eten en dat blijkt niet goed te zijn voor je hoofd. Maar goed, dit was het weer. Ik moet weer rust gaan nemen, oftewel verdwijnen in mijn mega boekenstapel.