Afbeelding

Moment van gedwongen rust

Column Column

Ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding. Stilte. De buurman fietst voorbij, hij remt af en stapt van zijn fiets. Een kort gesprek over de aankomende feestdagen volgt. Zowel Sinterklaas als Kerst, drukke maand ja. Wat nou een geschikt cadeau voor zijn kleindochter zou zijn, of de kerstkransjes al in de winkels liggen en dat het er in zijn tijd toch heel anders aan toe ging. Tot slot de vraag -Ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding ding- of we later vandaag nog naar de markt gaan.

Regelmatig worden de kleinste gesprekken die ik voer onderbroken met ±50 seconden van gedwongen rust. Een rust waarbij er plots tijd is om over het grauwige weer na te denken. De regen langzaam door je jas heen te voelen. Of om de nieuwe bestrating te bekijken. Allemaal zaken waar je normaal gesproken niet bij stilstaat. Waar je normaal gesproken hard bij doorloopt en niet naar omkijkt. 

Het gedingdingdingdingdingding zorgt er echter voor dat hard doorlopen geen optie is. Of eigenlijk zorgt onze spoorwegovergang, samen met de voorbijrazende treinen, ervoor dat dit niet langer kan.

Want wanneer de bellen van de overgang klinken en de rood-witte slagbomen naar beneden zakken, moet het gesprek simpelweg gestaakt worden. Als nieuwkomer zal je de eerste dagen nog vol goede moed door praten, je stem verheffen en hopen dat de woorden aankomen bij je gesprekspartner. Maar na vele miscommunicaties accepteert een ieder dan toch dat hun stemmen niet opgewassen zijn tegen het gedingel van de overgang.

En zo sta je al snel stilletjes naast elkaar te wachten tot de trein voorbij is. Kijkend naar dat ene kleine grassprietje dat demonstratief tussen de tegels doorkomt.

Advertenties uit de krant