Jamie: langste zondag ooit

Mijn afgelopen zondag voelde misschien wel als de langste ooit. Kijk, je hoort mij niet klagen want de zondag vind ik de lekkerste dag van de week. Alleen als hij zo traag voorbij gaat, heb je er ook niet zoveel aan. Je voelt je ergens dan zo nutteloos en zelfs op zo’n dag is dat zonde. Ik was gewoon helemaal uit mijn ritme.

En waar kwam dat door? De Formule 1. Het is normaal ideaal op zondag: je slaapt lekker lang uit, doet wat langer over je ontbijt en aankleden en voor je het weet is het alweer tijd om de tv aan te zetten. Dat begint bij de voorbeschouwing bij het Ziggo Sport Formule 1 Café en als je dat eenmaal aan hebt staan, zit je binnen no-time bij de start van de race. Daarna is de dag ook bijna voorbij. Je schuift aan bij het avondeten, zapt daarna nog wat op tv en duikt zo weer je bed in. Héérlijk!

Maar afgelopen weekend was dat anders. De twintig coureurs waren neergestreken in Austin, Texas in de Verenigde Staten; helemaal aan de andere kant van de oceaan dus. En dat betekent helaas ook tijdverschil. Vaak zijn de races in de middag, maar doordat we dit keer in de Verenigde Staten zaten begon dit pas om negen uur ’s avonds. Het valt mij nog mee dat ik seizoen niet ’s nachts hoef te kijken doordat de races in Azië niet doorgingen vanwege corona, maar ik vond negen uur ’s avonds nu al laat.

Ik was helemaal uit mijn ritme en dan zal je net zien dat de race zelf niet zo spannend is, op het einde na dan. Verstappens concurrent Hamilton kwam akelig dichtbij toen hij vooraan reed, maar de Nederlander was net snel genoeg. Ik ben in die paar rondes tien jaar ouder geworden met een paar grijze haren erbij, ik was versleten.

Dat is dan wel weer het voordeel: je kan daarna zo je bed in. De komende paar races zijn ook in de avond, dus ik moet het er even mee doen. De titelstrijd is spannend genoeg, dus daar zal het niet aan liggen.