Column Marinde: Pitstop

Bij terugkomst in Nederland word ik begroet door de open vlaktes. De grootste bossen - waar dennenbomen en sparren het zonlicht tegenhouden en waar de bodem bedekt is met mossen en de vele witte bloemetjes van de klaverzuring - zijn bij de bergen in Oostenrijk achtergebleven. Bij de bergen waar de laatste sneeuw langzaam van de toppen smelt en het wit plaatsmaakt voor helder groen. Helder groen zoals het frisse lente gras dat in de Nederlandse weide staat, de weide die het thuis is voor enkele schapen met hun lammeren. Ook de jonge bladeren van de berkenboom, die aan de rand van de heide staat, kleuren helder groen. Net zo groen als de stelen van de vele tulpen, de tulpen die door hun diversiteit in kleur een heus schilderij vormen. Het is het heldere groen van de open vlaktes.

Te midden van deze open vlaktes, te midden van al dat groen, bewegen een rood en blauw stipje zich voort. De twee wandelaars, waarvan niet duidelijk is of ze een dagtocht maken of voor langere tijd op pad zijn, houden halt wanneer de bellen van de spoorwegovergang klinken. Ik zie nog net hoe het blauwe stipje hurkt om zijn veter opnieuw te strikken voordat de trein hen alweer gepasseerd is.

Met hoge snelheden verplaats ik mij door de Lage Landen. Zo reis ik binnen twee weken het hele land door. Van hot naar her; om vrienden te zien en familie te bezoeken, om kennis te maken met mijn toekomstige universiteit en om voorbereidingen te treffen voor mijn reis naar Zwitserland. Daarna stap ik op de bus richting de bergen, weer terug naar de bossen. Het is een ware pitstop: druk, tot op de seconde getimed, maar ook o zo nodig.