Willemijn: gestopt

Ik ben nu zeven weken onderweg in mijn studie Japankunde. Ik wist dat het moeilijk zou zijn maar ik had niet kunnen voorzien hoe erg moeilijk. 

Ik hoopte dat de zelfstandigheid van de universiteit mij de ruimte zou geven om alles een plekje te geven en balans te vinden. Daarin was ik vergeten hoe chaotisch ik ben en hoe slecht ik ben in organiseren. Dankzij mijn autisme en de lange reistijd heb ik ook nog eens te weinig energie om alles goed bij te houden. En dus ben ik nu bedolven onder een berg huiswerk dat nog af moet, met midterms die eraan komen waarvoor ik nog moet leren. 

Al deze stres voor een studie waaraan ik was begonnen als backup voor het geval het me weer niet lukt om de Kunstacademie binnen te komen. 

Het is het duidelijk niet meer waard, kwam ik na een tijdje achter. Want in al deze drukte heb ik niet aan mijn portfolio kunnen werken terwijl dat eigenlijk mijn doel was voor dit jaar. 

Ik ga dus stoppen, ik geef op. Ik kan niet alles wat ik wil tegelijkertijd. Dit is de eerste keer dat ik zoiets groots op geef. Normaal ben ik zo koppig dat ik doorga tot dat ik kapot ben. Maar deze keer niet, ik wil dat dit jaar leuk word, ik ben eindelijk vrij van de middelbare school, nu is het moment om gelukkig te zijn.