Wandelen door de Zeeheldenbuurt (3)
Algemeendoor Arco van der Lee
BARENDRECHT - Mijnie van Hengel – van den Berg woonde vroeger in de De Ruyterstraat op nummer 21. Tegenover Annie en Ria Roos, die ook in deze serie aan het woord komen.
Op weg naar de De Ruyterstraat lopen we langs de achterkant van D’Ouwe School, tegenwoordig het gebouw van de Historische Vereniging. Destijds was dit een gymzaal. Mijnie wijst op de grote boom die daar staat. “Daar klommen we vroeger in. Dan kon je naar binnen kijken.”
Mijnie woonde van 1952 tot 1962 in de De Ruyterstraat. “We kwamen van de knechtenhuisjes aan de Singel. We wisten niet wat we meemaakten, zo mooi was het nieuwe huis.”
“Het waren voor die tijd luxe huizen. Maar we hadden in het begin geen geiser, die is later gekomen. Op een petroleumstel werd een kit met water verwarmd. Daarmee konden we met z’n allen in de teil. Eén voor één. De eerste had schoon water. En als het water afkoelde, werd er warm, water bij geschept.”
De zolder bestond uit balken en zachtboard platen. Daar konden alleen wat spullen worden opgeslagen.
“In 1953 woonde ik er al. Want ik ben met mijn vader op de fiets naar de Watersnood geweest. Dat maakte indruk!” De Achterzeedijk was doorgebroken en het water van de Oude Maas kwam tot aan de Middeldijk. Daar woonde familie, vandaar dat vader wilde zien hoe de toestand was.
Mijnie komt uit een gezin met negen kinderen. De jongste twee werden geboren nadat het gezin was verhuisd naar de fruitbuurt. “We sliepen met z’n vijven op een kamertje. Dat ging goed, hoor. En bijna iedereen had toen een groot gezin.” Zoals veel kinderen in de wijk zat ze op de Openbare Lagere School aan de Evertsenstraat.
Hoe was het om in de Zeeheldenbuurt te wonen? “Het was super. Je had een echt ouderwets gevoel met de buren. Als je wat nodig had, ging je het bij de buren in de schuur halen. Maar het werd altijd weer teruggelegd.” De deuren zaten nooit op slot, herinnert ze zich.
“Het was ook een hele sociale buurt. Iedereen lette op elkaar. En als je iets verkeerd deed, dan kon je ook van de buurvrouw een draai om je oren krijgen.” Verschil was er ook. “De De Ruyterstraat was socialer dan de Trompstraat. Daar woonde in onze ogen ‘de elite’. “
Aan de Piet Heinstraat stond vroeger het gebouw van de diepvriesvereniging. “Verschillende mensen uit de buurt huurden daar een la.”
Zat ze op verenigingen? “Nee, want dat kostte geld. Ik heb wel op wandelsportvereniging Marijke gezeten. Mijn vader was daar leider.”
In 1962 verhuisde het gezin naar de Fruitbuurt. Maar voor Mijnie was dat geen definitief afscheid van de buurt. “Later toen ik getrouwd was, heb ik van 1969 tot 1979 weer in de De Ruyterstraat gewoond.”
