Tanja Yakimovich beklom de Mont Blanc
Door Astrid Potuijt
REGIO - Tanja Yakimovich moet zichzelf nog steeds knijpen om te beseffen dat haar droom echt uit gekomen is. Na 25 jaar beklom ze deze zomer de Mont Blanc.
Tanja woont met man en kinderen in Rhoon- Portland. ,,Op mijn zestiende logeerde ik bij mijn tante in Frankrijk en vanaf haar huis kon ik de 4809 meter hoge Mont Blanc zien. Ik nam mezelf voor om die berg te gaan beklimmen", vertelt Tanja over de start van haar droom.
Maar het kwam er niet van. Studeren, werken, trouwen en kinderen. Tot afgelopen oktober. Mijn man had last van een hernia, dus hij kon de toch sowieso niet maken. Dat betekende dat ik alleen zou gaan en dus geen oppas voor de kinderen te regelen. ,,Ik heb de reis geboekt en wilde meteen starten met trainen. Op Youtube vond ik filmpjes waarop werd gezegd dat als je een uurtje kan joggen, je ook de Mont Blanc kan beklimmen, maar dat is totaal niet waar. Ik begon met wandelen met een rugzak met zes flessen water erin. Later begon ik trappen te beklimmen. Hier vlakbij is een trap van 50 treden. Deze ging ik op en neer en bij mijn laatste trainingen deed ik dat 85 keer. Uiteraard met mijn rugzak om. Ook gebruikte ik de Oude Maasheuvel om te trainen."
Maar het zat niet mee. Tanja kreeg rugproblemen, daarna volgde een longontsteking en toen ze nauwelijks genezen was, kreeg ze Covid. Daarna brak de oorlog in Oekraïne uit en vingen ze een gezin van vier personen en een hond op in hun huis. ,,Tijdens de skivakantie in mei, merkte ik dat mijn conditie ver naar beneden was gehold. Het was zo druk geweest, maar ik moest echt weer gaan trainen. Tijdens de skivakantie wandelde ik de rode piste op met mijn rugzak. Dat ging moeizaam, maar gelukkig lukte om het door te zetten."
Haar man en kinderen gingen mee naar de voet van de Mont Blanc, zodat ze in de buurt waren als Tanja terug zou komen. De reis begon met drie trainingsdagen. Daar kwam ze goed doorheen en ze kreeg groen licht van de gids om mee te mogen. Twee van de zes klimmers moesten afhaken. Uiteindelijk werd het een klim van elf uur. ,,Het was zo zwaar, weinig zuurstof en heel erg warm. Ik moest mijn muts opzetten om me tegen de warmte op mijn hoofd te beschermen", vertelt Tanja. ,,Het gevoel dat ik had toen ik eindelijk boven aan de top zit, kan ik nauwelijks beschrijven. Ik huilde van geluk en genoot zo van het prachtige uitzicht. Daar stond ik dan, op de plek waar ik als zestienjarige al van droomde."
Tijdens de terugweg moesten ze de couloir oversteken. Het gevaarlijkste stuk vanwege de stenen-regens die daar regelmatig plaatsvinden. Net voordat zij er was, kwamen er grote stukken rots naar beneden. Haar medeklimmers hebben dat vast kunnen leggen, maar toen Tanja daar aan kwam, was het rustig op de berg.
Tanja is razend enthousiast over haar tocht. Ze heeft 'bergen' foto's waar ze honderduit over vertelt. En nu? ,,Ik zou de Kilimanjaro wel willen beklimmen", lacht ze. ,,Maar wanneer, dat weet ik nog niet."
