Marinda Afscheid

Als de bladeren van de takken vallen, en ze zachtjes de grond bereiken, maakt de wereld zich klaar voor de kou. Een ijzige wind is voelbaar en de lucht is gevuld met donkere wolken. Niet lang daarna zal het landschap verborgen worden onder een witte deken. Het dagelijks leven verplaatst zich naar binnen toe, het huis in, daar waar de lichten branden en er warmte is. Buiten heerst er een stilte, de dagen zijn kort en de nachten lang.

Bij de komst van de eerste zonnestralen, ontdoet de wereld zich van haar deken. De warme gloed wordt liefdevol ontvangen, de warmte laat de wereld stralen. Met het smelten van de sneeuw komen de eerste groene bladeren aan de bomen en vullen de velden zich met bloemen. Het is een rijk palet aan kleuren; het wit van de madeliefjes en de margrieten, het geel van de paardenbloemen en het vrolijke blauw van de vele vergeet-me-nietjes.

Onverwachtst stond de lente voor de deur. Zonder het aan te kondigen had ze besloten dat het tijd was. De lente kwam en verraste ons, verraste mij, hier in Oostenrijk. Want al ontving ik de lente met open armen, zodra de lente binnentrad, verliet een ander ongezien de kamer. De winter was weg voordat ik afscheid had kunnen nemen.

Nu de winter is vertrokken, is het ook voor mij tijd om verder te reizen. Maar niet zonder afscheid. Een moment om terug te blikken op de afgelopen periode, om stil te staan bij alle prachtige mensen en de adembenemende omgeving. Een omgeving met grootste bergen en de uitgestrekte meren, of verstopte bospaden die leiden naar de mooiste uitzichten.

Daarna zal het toch echt tijd zijn. Tijd om terug te keren naar Nederland, tijd voor een nieuw avontuur in Zwitserland. Zo is elk afscheid een nieuwe ontmoeting, elk einde een nieuw begin.