Wandelen door de Zeeheldenbuurt (6): Lydia Blom

door Arco van der Lee
BARENDRECHT – De weg van haar vroegere huis aan de De Ruyterstraat naar de basisschool aan de Dorpsstraat weet Lydia Blom zonder moeite te vinden. Toch woont ze al sinds 1958 niet meer in de Zeeheldenbuurt.

Voor een gesprek over de wijk en een wandeling naar haar ouderlijk huis komt Lydia Blom graag uit Reeuwijk naar Barendrecht. Ze woonde van 2 april 1952 tot 3 december 1958 aan de De Ruijterstraat 3. Toen ze 10 jaar was verhuisde het gezin naar de Lekstraat. “Ik heb daar goede jaren gehad”, zegt ze over de jaren in de De Ruijterstraat.

“Voordat we naar de De Ruyterstraat verhuisden, woonden we in bij opa en oma Streefkerk aan de Ziedewijdsedijk. Daar ben ik ook geboren.” Opa en oma verhuisden later naar een woning in de Evertsenstraat.
De huizen in de Zeeheldenbuurt waren toen gloednieuw. “We waren er heel blij mee. Er waren drie slaapkamertjes, een keukentje en een woonkamer. In de tuin stond een kolenhok. Elke week bracht de firma Berkman kolen in jute zakken. De kolenboer stortte de kolen vanaf de schouder in het kolenhok.”
Een douche was er nog niet. We gingen in de teil voor de kolenkachel.” Vader Blom was meubelstoffeerder, moeder huisvrouw.

“Er woonden heel veel kinderen in de straat. Auto’s waren er nog niet, dus we speelden altijd op straat.” Voor het touwtje springen werd een touw vastgebonden aan de enige lantaarnpaal, halverwege de straat. Andere spelletjes die ze zich kan herinneren zijn bokkie wip, stoepranden, busje lopen, tollen, hinken en knikkeren. En natuurlijk werd er verstoppertje (‘wegkruipertje’) gespeeld.
“En we gingen langs bakkerij Pot naar de paddewei met stokken, een laken en knijpers om tentje te bouwen. Je moest dan om de koeievlaaien heen lopen. We gingen dan een ketting maken van madeliefjes. Ook de schaatsbaan was daar.” Het weiland en de schaatsbaan leven tegenwoordig voort in de naam van de wijk en een straat.

Kolenpad
Bij het spelen in de paden tussen de huizen moesten kinderen voorzichtig zijn. “Het pad achter het huis noemde we het ‘kolenpad’. Daar lagen kleine koolslakken, die waren heel scherp. Als je erop viel had je een wondje, meestal op je knie.”

Lydia Blom zat eerst op de kleuterschool aan de Trompstraat. Die gebruikte later een lokaal van de Bethelkerk. Zoals veel andere kinderen in de wijk zat ze op de Groen van Prinstererschool aan de Dorpsstraat. Ze was lid van gymnastiekvereniging Kracht en Vlugheid, die oefende in de gymzaal naast de Watertoren. In die gymzaal, een oude school, is nu de Historische Vereniging Barendrecht gevestigd.

Ook zat Lydia op wandelsportvereniging Marijke. Voorzitter Kamerman woonde in de Trompstraat. Daar vertrok ook de bus als Marijke buiten het dorp aan een wandeltocht deelnam.

Heel kenmerkend voor haar jeugd in de De Ruyterstraat vindt Lydia Blom de vele verkopers die aan de deur kwamen. Ze herinnert zich de lorrenboer, de oud ijzerboer en de schillenboer. Die laatste kwam met paard en wagen. “Bakker Vegt had een mand voorop de fiets. Later had hij een bakfiets met een remstang net onder het zadel.” Ze herinnert zich dat de melkboer een kar had met daarop een tank met een melkkraantje. “De melk werd in een emmer gedaan en onder de trap in de kast bewaard.” Dat was het koelste plekje in huis, want de luxe van een koelkast was er nog niet.
“En er was een man met één been en een manufacturenkist om zijn nek. Die opende hij aan de deur met allerlei naaigerei. Wij namen altijd wel iets, bijvoorbeeld elastiek.”

Sociaal
“Ik heb in de Zeeheldenbuurt een hele fijne jeugd gehad. De buurt heb ik als heel sociaal ervaren. We leefden met elkaar mee. Als er een baby was geboren gingen we druiven brengen. Als je onverhoopt in de keuken iets miste, bijvoorbeeld suiker of een ei, ging je het netjes vragen bij de buur. Het werd dan de volgende dag teruggebracht.”