Column Melvin: Europese macht

Vorige week waren we met z'n allen getuigen van een van de grootste machtspellen in de EU, het verdelen van de topposities. Na de afgelopen Europese parlementsverkiezingen kozen de leiders van de lidstaten de personen die voor de komende vijf jaar de macht krijgen binnen de EU. Toch roept dit ook weer een grote vraag op: wie is nu echt de baas in Europa?
Sinds de Europese verkiezingen in 2014 hanteert het parlement een systeem met spitzenkandidaten, oftewel lijsttrekkers. De lijsttrekker van de grootste partij na de verkiezingen zou dan de voorzitter van de Europese commissie worden, een beetje zoals de leider van de grootste partij in Nederland premier wordt. Dit allemaal om de politieke legitimiteit van de commissie te vergroten en het hele proces ook democratischer te maken. Het volk stemt immers op de partij die de voorzitter levert. Althans, dat was het plan.
Na de langste Europese top ooit hebben de regeringsleiders het plan namelijk standrechtelijk geëxecuteerd en een heleboel andere namen voorgedragen. Dit tot woede van het parlement, onze volksvertegenwoordiging.
Al reist dan wel de vraag wie er meer gezag heeft in Europa. Zesentwintig democratisch gekozen regeringsleiders of een democratisch gekozen parlement. Tot op heden ligt de uiteindelijke macht in de handen van de regeringen, die door het vele ruziën vaak niet tot een gezamenlijk beleid komen. Vandaar dat het parlement de unie probeert te democratiseren, zodat het volk zelf meer inspraak krijgt in Europese regelgeving en er misschien eindelijk wél een gezamenlijk en goed georganiseerd vluchtelingenplan wordt opgezet. Alleen besloten de regeringsleiders hier een stokje voor de steken.
De namen die nu genomineerd zijn moeten nog wel langs het parlement. En de parlementsleden zijn, begrijpelijk, niet heel enthousiast. Het probleem is alleen dat het plan bij afwijzing terugkomt bij de regeringsleiders, die ook niet staan te popelen om toe te geven. Dat, gecombineerd met het feit dat de genomineerde kandidaat de eerste vrouwelijke voorzitter van de commissie zou kunnen worden, kan ervoor zorgen dat de premiers en presidenten deze slag gewonnen hebben. Nu moeten we zien of dat genoeg is om de oorlog te winnen.