Marinde: de wereld door een andere lens

Een oogmeting. Er komt veel bij kijken. Tonometers en autorefractoren. Digitale netvliesfotografie. Retinoscopie. Al deze termen zijn voor mij ook onbekend. Maar wat duidelijk is: alles wordt uit de kast getrokken. En alles wordt gecontroleerd en getest. Cilindrische afwijkingen. Pupilreacties. De oogdruk en het vermogen van het oog om scherp te stellen. De samenwerking van de ogen en de gezondheid.

De uitslag? -3.00 rechts en -2.75 links. Dat betekent dat ik verkeersborden pas kan lezen als het al te laat is. Op goed geluk mensen groet. In de les de aantekeningen uit het schrift van mijn buurman overnemen, aangezien het digibord een grote onduidelijke waas is. En verkeerde producten uit de supermarkt meeneem. Mijn ogen en ik hadden hulp nodig.

Afijn, zo belandde ik in de wereld van contactlenzen. Harde en zachte. Holle en bolle. Maandlenzen. Weeklenzen. Of toch daglenzen. Week- en maandlenzen zijn voor niemand leuk. Niet voor de drager, maar ook niet voor de lens. Aan het eind van de week of maand is er alleen nog een verschrompeld en uitgedroogd stukje silicone hydrogel over.

Toch zijn daglenzen niet perfect. Ook bij daglenzen zijn er uitdagingen. Zo zit een lens niet zomaar op je oog. Het is een heus ritueel. Handen wassen. Lenzenbakje openen. Hengelend met een vinger opzoek naar een doorzichtige lens in een doorzichtige lenzenvloeistof. Bij een geslaagde vangst de lens van de ene vinger naar de ander transporteren. De lens valt. Opzoek naar de lens in de wasbak. Op de kraan? Op de grond? Toch in de wasbak. Een grondige schoonmaak van de lens wordt gevolgd door een grondige inspectie of-ie nou wel of niet binnenstebuiten zit. Tegen zijn wil in wordt het oog opengetrokken en plaats ik de lens op mijn oog.

Elke. Dag. Opnieuw.

En dus draag ik weer een bril. Het is effectief en simpel, een goede combinatie.