Willemijn: open dag

Ik ben laatst naar een open dag in Utrecht geweest met een vriend. Het was ontiegelijk druk en in de pendelbussen werden we aan alle kanten platgedrukt. Toen we weer terug naar het centraal station wilde gingen wilde we ook weer met de bus en het liefst de pendelbus, want die was gratis. Hetzelfde gold voor de enorme mensenmassa die bij het bushokjes stond. 

Met duwen en trekken kregen we het net voor elkaar om een plekje te bemachtigen in de bus. We verloren onze balans bij elke bocht maar vielen niet om dankzij alle andere reizigers om ons heen. We keken elkaar aan met blikken van lijden op ons gezicht. Maar we waren niet voorbereid op wat zou volgen. 

Eerste daalde een discobal uit het plafond en toen kwam er hard gebonk uit de speakers wat muziek moest voorstellen dat door ons lichaam dreunde. Iedereen schreeuwde het uit en had het leuk. Maar wij autisten keken elkaar aan in horror terwijl al onze zintuigen werden overspoeld met prikkels. We keken elkaar even aan en barste toen in lachen uit over de absurditeit van de situatie.

Aan het einde van de rit stapten we opgelucht uit de bus. Utrecht had een diepe indruk op ons gemaakt.

Na de open dag ging ik nog sinterklaasinkopen doen. En ik moet zeggen het centrum van Utrecht verkies ik boven de universiteit. Super veel leuke winkeltjes en ik heb goed kunnen slagen. Helaas wist niemand uit mijn familie nog wat die wilde voor Sinterklaas, dus beslissen was moeilijk. Maar we gaan nog een keer met ons allen, zodat dat ik ze alle leuke winkels kan laten zien.